Hédika, haar echte naam is Sylvie Hédika Pénzes-Csakvary, werd geboren in 1946 in Boedapest (Hongarije).
Ze was een van de pioniers van de Franse Rock and Roll.
Haar manager, Johnny Stark (dezelfde die Mireille Mathieu begeleidde), zorgde ervoor dat ze opende voor de Franse superster Johnny Hallyday. Begeleid door “The Boys” trad ze op in een gouden turnpakje.
Ze nam deel aan een van de eerste uitzendingen van “Age tendre et Tête de Bois” van Albert Raisner in november 1961.
Ze was pianist, gitarist, accordeonist en danseres. Al gauw ging ze een meer jazzy richting uit en dan ontdekte ze surf en rock and roll. En de platen van Elvis Presley, Bobby Darin, Ray Charles, Neil Sedaka, enz. ..
Maar het is Johnny die haar de microbe echt doorgeeft. Na haar optreden met hem is ze wild enthousiast en gaat ze door. “Hey Pony” wordt haar eerste plaatje en het slaat aan.
Ze zingt, en rockt zoals weinig anderen.
Toch is haar succes van korte duur. Haar ietwat schrille stem is niet meer in de mode. Ze gaat naar Turkije waar ze verder succes oogst.
Eind 1961 verlaat ze Frankrijk. Ze heeft twee EP’s gemaakt.
Hey Pony / Journal intime / Il ne veut plus être un dragueur / J'ai peu de l'amour (Festival, 1961)
L'amour, c'est tout ou rien / C'est peut-être ça l'amour / Romanc' rock / Croque la pomme (Festival, 1961)
Ze was een van de pioniers van de Franse Rock and Roll.
Haar manager, Johnny Stark (dezelfde die Mireille Mathieu begeleidde), zorgde ervoor dat ze opende voor de Franse superster Johnny Hallyday. Begeleid door “The Boys” trad ze op in een gouden turnpakje.
Ze nam deel aan een van de eerste uitzendingen van “Age tendre et Tête de Bois” van Albert Raisner in november 1961.
Ze was pianist, gitarist, accordeonist en danseres. Al gauw ging ze een meer jazzy richting uit en dan ontdekte ze surf en rock and roll. En de platen van Elvis Presley, Bobby Darin, Ray Charles, Neil Sedaka, enz. ..
Maar het is Johnny die haar de microbe echt doorgeeft. Na haar optreden met hem is ze wild enthousiast en gaat ze door. “Hey Pony” wordt haar eerste plaatje en het slaat aan.
Ze zingt, en rockt zoals weinig anderen.
Toch is haar succes van korte duur. Haar ietwat schrille stem is niet meer in de mode. Ze gaat naar Turkije waar ze verder succes oogst.
Eind 1961 verlaat ze Frankrijk. Ze heeft twee EP’s gemaakt.
Hey Pony / Journal intime / Il ne veut plus être un dragueur / J'ai peu de l'amour (Festival, 1961)
L'amour, c'est tout ou rien / C'est peut-être ça l'amour / Romanc' rock / Croque la pomme (Festival, 1961)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten